Partnerstwo publiczno-publiczne.

Partnerstwo publiczno-publiczne.

Ostatnim typem zamówień o charakterze in-house, wprowadzonych do polskiego porządku prawnego, w styczniu 2017 roku, jest współpraca publiczno-publiczna, uregulowana w art. 67 ust. 1 pkt 15 pzp. Jego podstaw należy doszukiwać się w motywie 33 preambuły do dyrektywy 2014/24/UE, w którym postanowiono, że „instytucje zamawiające powinny mieć możliwość postanowienia o wspólnym świadczeniu swych usług publicznych w drodze współpracy bez konieczności zastosowania konkretnej formy prawnej. Taka współpraca może obejmować wszystkie rodzaje działalności zwią­zane z wykonaniem usług oraz obowiązków nałożonych na uczestniczące instytucje lub przyjętych przez te instytucje, takich jak obowiązkowe lub dobrowolne zadania władz lokalnych lub regionalnych lub usługi powierzone konkretnym organom na mocy prawa publicznego. Usługi świadczone przez poszczególne uczestniczące instytucje nie muszą być identyczne; mogą mieć również charakter komplementarny”.

 W tym przypadku przesłanką dla udzielenia zamówienia z wolnej ręki jest łączne zaistnienie następujących warunków:

1. umowa ustanawia lub wdraża współpracę między uczestniczącymi zamawiającymi w celu zapewnienia wykonania usług publicznych, które są oni obowiązani wykonać, z myślą o realizacji ich wspólnych celów,
2. wdrożeniem tej współpracy kierują jedynie względy związane z interesem publicznym,
3. zamawiający realizujący współpracę wykonują na otwartym rynku mniej niż 10% działalności będącej przedmiotem współpracy.

Istotne jest zastrzeżenie poczynione przez prawodawcę, że w zamówieniu tym mogą uczestniczyć wyłącznie podmioty wskazane w art. 3 ust. 1 pkt 1-3a pzp, przy czym współpraca odbywać się może zarówno na zasadzie wzajemnej umowy o charakterze dwustronnym, jak i wielostronnym, przedmiotem której będzie realizacja zadań publicznych lub projektów objętych dofinansowaniem ze środków pomocowych[1].  Ważne, by przedmiot współpracy nie miał charakteru komercyjnego oraz, by w jej ramach nie dochodziło do transferu środków finansowych pomiędzy stronami partnerstwa, ponad kwoty ponoszone na zwrot rzeczywistych kosztów związanych z realizacją określonego zadania[2].  Jednocześnie, w piśmiennictwie wskazuje się  na następujące charakterystyczne elementy dopuszczalności skorzystania z omawianego typu zamówienia in-house:

• wykonywanie wspólnego zadania, leżącego w interesie publicznym,
• udział wyłącznie podmiotów publicznych, bez udziału podmiotów prywatnych,
• działanie na podstawie umowy bądź w zinstytucjonalizowanej formie prawnej,
• brak uprzywilejowania jakiegokolwiek przedsiębiorstwa prywatnego względem jego konkurentów w związku z zawarciem rozpatrywanej umowy,
• celem umowy nie jest obejście prawa zamówień publicznych[3].

[1] Por. Dzierżanowski Włodzimierz, Jerzykowski Jarosław, Stachowiak Małgorzata, Prawo zamówień publicznych. Komentarz, wyd. VII, WKP 2018, komentarz do art. 67, teza 30.

[2] Por. wyrok TSUE z dnia 9.06.2009 r. w sprawie C-480/06, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec, baza orzeczeń dostępna na https://www.uzp.gov.pl/baza-wiedzy/orzecznictwo/orzecznictwo-tsue/orzecznictwo-tsue-z-lat-2000-2010, dostęp 05.05.2018 r.

[3] Por. Skubiszak-Kalinowska Irena, Wiktorowska Ewa, Prawo zamówień publicznych. Komentarz aktualizowany,  LEX/el. 2018, komentarz do art. 67, teza 29.

Mikołaj Maźwa,
radca prawny, wspólnik w kancelarii Wielkopolska Grupa Prawnicza

Zamówienia in-house – sprawdź pozostałe artykuły na temat zamówień in-house na naszym blogu -> KLIKNIJ